Ey Allah’ ın Resûlü 1
On sekiz bin âlemin hürmetine koştuğu
İslâm’ ın afakına doğmuş kutlu habibsin
Boynu bükülmüşlerin rahmetiyle coştuğu
Buhran içinde kalmış dertlilere tabibsin
Gözümün feri nedir ? Sen kâinat ahengi
Nefs sarayını yıkan Medine’ nin aşk gülü
Her iki cihanda da var mı rahmetin dengi ?
’Ümmet’ diye ağlayan, Ey Allah’ ın resûlü !
Varlık bahçelerinde cevahirden bir cevher
Gül varken dikenine talip olmuş sermetsin
Mevcudatın içinde en nâdide mücevher
Yer, gök ve tüm mahlûkat adınla dua etsin
Gönüllerde ölümsüz sevgiye rehber olan
Hak zikreden dillerde ilahi aşk bülbülü
Yegâne müşfik kalpsin sineye selam salan
’Ümmet’ diye ağlayan, Ey Allah’ ın resûlü !
Varlığa şefkatini anlatıyor kelâmlar
Mağmum ve mahzun İslâm nur nefes beklemez mi ?
Şefaat için giden bu salât-u selâmlar
O Kur’an ahlâkını ruhlara eklemez mi ?
Sana ümmet olanlar evvel ahir bahtiyar
Gözyaşıyla taşmadan firaktaki aşk gölü
Hilâlim doğsun ister, çocuk, genç ve ihtiyar
Ümmet’ diye ağlayan, Ey Allah’ ın resûlü !
Ufkuna uzak olan muzdarip birer hasta
Hoşgörünün sultanı, çaresize servetsin
’’Sen’’ kokmayan lâlezar boynu bükük ve yasta
Resullerin yıldızı nur yüzlü has Ahmet’ sin
Dünya bitâp durumda ruhlar aç nefisler aç
Sensiz nasıl gerilsin aydınlığın aşk tülü ?
Kâfirler bile şimdi merhametine muhtaç
Ümmet’ diye ağlayan, Ey Allah’ ın resûlü !
O mübarek elleri yeniden asra doğsa
Tevazu güneşimiz çağrımıza koşar mı ?*
Hicran gözyaşlarını kutsî denizde boğsa
Şafağı sönmüş belde dirilip de coşar mı ?
Ey rahmet peygamberi ! Evrene merhamet ser
Senin risaletinle şimdi Mekke aşk çölü
İkliminde ölmeye bizlere feraset ver
Ümmet’ diye ağlayan, Ey Allah’ ın resûlü !
Müjgân Akyüz Dündar
