Geceyi gündüz yapar içerdeki sevdeniz

 

Geceyi Gündüz Yapar İçerdeki Sevdeniz

Belki bir hayal, rüya... Belki de ölüyorum

Aynadaki eşime umutla gülüyorum

Kişinin kendi zıddı ve farkıyla savaşı

Yüzünden ölüp gider, bahtsız bir kalabalık

Kızarmış sular ile sönmüş ateş dalaşı

Bitmedikçe üşüyor mutsuz bir kalabalık

Nuh’un hayat tahtında dostlar kavuşsa bugün

Ve ayın küskünlüğü bitebilse âniden

Hoşgörü duvağıyla başlasa artık düğün

Aşk sığınaktan çıkıp, hâkim olsa yeniden

Dostlar kavuşsa bugün gök kuşağı altında

Yeni canlar var olsa Nuh’un hayat tahtında

Her gece yangın saçıp sabah kül temizlemek...

İsli perde çektikçe yorulmadı mı dünya?

Barışı, maşuğunu özler gibi özlemek...

Avurtları çöktükçe yorulmadı mı dünya?

Boşalan avuçları doldursa öpücükler

Al gülleri maviyle boyasak çoluk çocuk

Koşturan yavrulara yapışsa gülücükler

En fazla da onlara yakışmaz mı mutluluk?

Doldursa öpücükler gizli kalmış uçları

Türküler ağlatmasa boşalan avuçları

Bulutlar güneş ile köşe kapma oynasın

Günahtan elbisemiz yıkansın yana yana

Karşındaki insana tutulan bir aynasın

Sen gülünce gün doğar, sen paksan parlar ayna

Kalbimizi dinlesek, damlaya sığar deniz

Beyaz bir geleceğin müjdeli afişinde

Geceyi gündüz yapar içerdeki sevdeniz

Umudu görür kişi, karşındaki eşinde

Damlaya sığar deniz içtenlikle inlesek

Olmaz denilen olur, kalbimizi dinlesek

2012

Müjgân Akyüz Dündar

*Sevde: Karalık, siyahlık.