Yazarlığa Nasıl Başladım

Otobüsün silecekleri sağa sola hareketler ederken yağmurun hızına yetişemiyor. Yağmur ön camdan hiç eksilmiyor ve şoförü zorluyor gibi görünüyordu. Yolculuk yaparken mutlaka şoför arkasını tercih ederim, yolu takip etme alışkanlığım vardır nedense. Mecbur kaldığımda bir iki sefer arka koltuklara oturduğum olmuştur ama şansımı sonuna kadar kullanırım, hatta yolculuk saatimi değiştiğim olmuştur çoğu kereler bu nedenle. Bir de gündüz yolculuğunu çok sevmem, gece uyumayı tercih edenler çoktur, sessizlik olur otobüste. Fakat gündüz daha bir hareketlilik gözlenir, bu hareketlilik ve sesler hoşuma gitmez. Gece sadece yola bakarım, dikkatimi dağıtacak başka nesneler pek görünmez, bu da benim istediğim şey zaten. Belki de şoförden daha büyük dikkatle izliyorumdur yolu.

Hayatta Kalabilmek

 Hayatta Kalabilmek

Onu gördüğümde siyahın bu kadar siyahını daha önce hiç görmediğimi düşündüm. Karşımdaki koltukta keyifle oturan ve neredeyse koltuğun oturma yeri kadar büyüklüğünde, birçok kolları olan kocaman bir örümcek. Ben ayaklarımı topluyorum, oturduğum kanepede sanki kaybolabilecekmişim gibi büzüşüyor, kendimi saklamaya çalışıyorum fakat nafile. O ise zaten yalnızca bana geldiği için gözleri üzerimde. “Bu sefer gerçek bu, hayal filan değil” Diyorum, tutabilsem tutacak kadar gerçek bir yaratık. Böyle zamanlarda felçli biri gibi kıpırdayamıyorum, üzerime tonlarca ağırlık biniyor ve ellerim ayaklarım kıpırdayamaz oluyor. Görüyorum, duyuyorum, korkuyorum fakat eylemde bulunamıyorum, ses tellerim kesilmişçesine sesim çıkmıyor.  

 

aciz

 Aciz

Yolun sonu acîbse yüz yıl kalsan ne yazar 

Başına ayağına kurşun alsan ne yazar 

İfade edilmezse kelimenin ma’nâsı 

Hangi cümle kâfidir anlatmaya şu nâsı 

Nâsı nâs yapan elbet, kalbindeki ra’nâsı 

Gel dostum, tövbeye gel! Tövbeler aşka akar 

Öyle bir aşktır ki bu, suyla ateşi yakar